De eerste dag van de klimaat leiderschapstraining (30 Juli – 1 August 2012 in Chicago, Illinois) is achter de rug. De training is georganiseerd door de Alliance for Climate Protection, onderdeel van de Climate Reality Project. Dit project is geïnitieerd en wordt voorgezeten door de voormalige U.S. Vice President Al Gore. Ik ben door de Green Heritage Fund gesponsord om de training te volgen. Staatsolie zorgde voor aanvullende fondsen. De organisatie heeft de participanten wel geadviseerd een kamer te huren in Hyatt Regency te Downtown Chicago, waar de training werd gehouden, maar mijn sponsorgelden waren te weinig om de US$ 350 kamer van Hyatt te betalen.
1250 participanten uit 70 landen volgen de klimaatleiderschapstraining van Al Gore.
Na tussenkomst van een Amerikaanse vriend huurde ik vanuit Suriname een kamer in Days Inn te Bridgeview. Dit hotel bleek buiten de stad te zijn. Ik had duidelijk transport nodig om in Hyatt aan te komen. Vanuit het hotel pakte ik daarom een taxi naar Hyatt aan de Dr. Martin Luther King Jr Drive. De taxirit duurde een half uur en koste US$ 45. Om geld uit te sparen nam ik publiek transport terug naar Days Inn, maar niet voordat ik op advies van de organisatie via RTA Trip Planner de route had uitgedokterd. Het zag er goed uit. Het was maar 4.38 miles richting Zuid om aan te komen bij de CTA Train Orange Line. Na de trein moest ik de CTA Bus 52A pakken naar de hoek van de Kedzie Ave en de 95th Street, dan slechts 0.02 miles lopen om Bus 381 te pakken naar mijn eindbestemming.
Een typische Amerikaanse taxi
Toen de training was afgelopen liep ik dus richting Zuid en kwam na anderhalf uur lopen, totdat mijn benen bijna in mijn buik waren gekrompen, eindelijk moe en belabberd aan bij de CTA Train Orange Line. Ik liep regelrecht met mijn routebeschrijving naar de trein conducteur om zeker te weten of ik bij de juiste trein was aangekomen. Ze bekeek de routebeschrijving en zei direct, dat dit de langste route was en een route voor iemand met een wagen. Daar achter was ik dus al gekomen. Ze keek mij medelijdend aan en gaf me een andere, maar kortere route om verder naar Days Inn te gaan. Ik moest de trein pakken naar de 55th Street en daar de shuttle Bus naar de 95th Street, waar ik dan Bus 381 moest pakken naar mijn eindbestemming. De treinconducteur gaf me ook nog gratis kaarten voor de trein en de bussen. Kennelijk uit medelevendheid.
Op het perron van de CTA Train Orange Line kwam ik Lola tegen, met wie ik aan de praat raakte. Ik wilde een sigaret opsteken, omdat ik nergens een ‘no smoking sign’ zag. Lola waarschuwde mij om dat niet te doen, want volgens haar lopen er ‘under cover agents’ in het station, die mij terstond zouden beboeten. Een boete zou mij US$ 250 kosten. Geschrokken stopte ik de sigaret weer in het pakje. De trein kwam aan en Lola stapte samen met mij in. Ik zou wachten totdat er 55th Street werd omgeroepen om uit te stappen, maar Lola maakte mij duidelijk, dat er helemaal geen 55th Street zou worden omgeroepen, maar Garfield en daar moest ik dan uitstappen. Wat een schatje. Gelukkig dat ze er was, anders was ik blijven zitten totdat de trein was terug gekeerd op de plek waar ik het genomen had.
Lola vertelde me, dat ze is geboren in Jamaica uit Jamaicaanse ouders en op haar zevende met haar ouders naar Amerika emigreerde. Ze zei het helemaal niet leuk te vinden in Amerika, omdat iedereen boos is, vanwege de apartheid of ‘segregation.’ De Amerikaanse bevolking wordt gescheiden gehouden. De witte Amerikanen wonen in aparte wijken, de gekleurde Amerikanen in andere wijken, de mensen uit het Caribisch gebied in speciale buurten en de Aziaten weer in andere. Amerika is volgens Lola geen land voor gekleurde mensen om te wonen. Daarom wil ze na haar studie terug naar Jamaica, want de mensen daar zijn hartelijk en warm. Al pratend kwamen wij in 55th Street aan en stapten uit. Terwijl ze met mij liep naar de Shuttle Bus wisselden wij van e-mailadressen om met elkaar in contact te kunnen blijven. Ik had haar namelijk aangeboden na haar studie ook maar naar Suriname te komen. Na elkaar hartelijk gegroet te hebben stapte ik in de Shuttle Bus en reed naar de 95th Street. Daar stapte ik weer uit om de laatste bus te pakken: Bus 381. Ik zag die bus net voor mijn ogen wegrijden en rende die achterna driftig wuivend en gillend, geen rekening ermee houdende, dat die niet als de wilde bussen in Suriname is, die tij en ontij stoppen, waar die maar willen. De buschauffeur reed dus gewoon door, mij perplex achterlatend.
Mijn sigaretten waren op en omdat er een gasoline station aan de overkant van de busstop was besloot ik een pak Marlboro te kopen. Tot mijn ergernis kost een pak US$11, dus zei ik aan de verkoper dat ik voor de tijd dat ik in Amerika ben maar zal stoppen met roken, waarna hij mij ongeïnteresseerd antwoordde dat dat de bedoeling is. Ik liep dus weer terug naar de busstop om te wachten op de volgende Bus 381. Het was druk. Ik zag alleen gekleurde mensen om mij heen. Het viel mij nu inderdaad op dat ze allemaal boos keken. Het duurde toch wel bijna een half uur voordat die Bus 381 aan kwam. Opgelucht stapte ik in en ging zitten, maar niet voordat ik mij bij de chauffeur ervan had vergewist, dat ik in de juiste bus was. In de bus raakte ik aan de praat met een vrouw die 37 jaar in een ziekenhuis werkt en klaagde over de behandeling die ze kreeg. Ze moest het zwaarste en vieste werk doen. Ze zei dat ze doodmoe was van de discriminatie. De gekleurde mensen in Amerika hebben het echt heel moeilijk, maar ik vond het prettig onder ze te vertoeven. Dit is beter dan een taxi. Al met al heeft mijn route van Hyatt naar Days Inn drie uren geduurd. Morgen ga ik weer met de bus, maar dan via de kortere route en wel met pattas aan.
Rachael van der Kooye 