Monthly Archives: December 2008

Gisteren was de opening van de 14e klimaatveranderingsconferentie (COP14). Ik haaste mij naar de ruimte waar plenaire vergaderingen warden gehouden en keek direct uit naar de Surinaamse delegatie . Ik wilde foto’s maken van de delegatieleden (voor de krant) en ook videio bielden van hen opnemen voor de televisie om via STVS te vertonen als ik terug in Suriname ben. Jammergenoeg kan ik de beelden niet versturen, want STVS heeft geen breedband. Het zou dus uren duren voordat ik de beelden kan versturen en daarvoor heb ik geen tijd.

Halsreikend keek ik dus uit naar mijn delegatieleden. Ze schitterden van afwezigheid. Ik moest echter wel een foto hebben van de plenaire vergadering voor Suriname, dus liep ik naar hun zitplaatsen, waar het bordje van Suriname staat met twee lege stoelen erachter.

Eigenlijk mocht ik – volgens de security – geen foto’s maken in die ‘section’, maar natuurlijk deed ik alsof ik het niet wist. Voor mij waren de foto’s belangrijk. Ik liep dus naar die ‘section’waar mijn landgenoten zouden moeten zitten en maakte enkele foto’s van die lege stoelen, totdat ik achter mij een fijn stemmetje hoorde van een vrouwelijke ‘security’, die zei: ,excuse me, but you are not allowed to make pictures here”. Ik zei “Yeah…, Yeah…” en liep op mijn gemak weg, want ik had toch mijn foto’s al.

Na de plenaire bleef ik uitkijken naar de delegatieleden en ontmoette toen mijn dochter, die een van de delegatieleden is. Ik klaagde waarom de Surinaamse delegatieleden niet tijdens de plenaire aanwezig waren en ze kwam met allerlei verontschuldigingen van het verliezen van koffers en het te lang bij de registratie en allerlei dingen. En natuurlijk waren ze er – volgens mijn haar – wel voordat de plenaire was afgelopen. In elk geval had ik ze niet gezien.

Ze werken wel hard en maken lange dagen, want ze zitten in verschillende werkgroepen en vandaag hebben ze een verklaring uitgegeven over bossen. En ik dacht nog dat ze met mond vol tanden daar zouden zitten, want ik zag en hoorde delegatieleden van andere kleine staten wel spreken maar Suriname niet.

Vandaag haaste ik mij weer naar de conferentie, omdat ik de gratis krant Gazete wilde bemachtigen. Gisteren had een Poolse journalist mij geinterviewd en gefotografeerd en hij had gezegd dat het artikel in Gazete zou verschijnen. Ik was benieuwd naar zijn artikel, want hij had mij enkele nietszeggende vragen gesteld en ik had hem daarom nietszeggende antwoorden gegeven. Wel…, toen ik Gazete in handen kreeg bleek ik er niets in te staan. In elk geval geen artikel over mij. Ik had het wel verwacht, want wie plaats er nu nietszeggende berichten in de krant?

Op dit moment zit ik in het media centrum, waar er honderden zeer snelle computers met internetverbinding zijn, waarvan wij gebruik kunnen maken. In dit centrum zijn er ook vier grote flat televisions screens die beelden vertonen van alles wat er gebeurd in de vergaderzaal, waar de delegatieleden zitten te discussieren. Ik heb de andere officiële delegatieleden nog niet ontmoet – ze zijn te druk bezig -, maar wel andere Surinamers die internationale inheemse en vrouwenorganisaties vertegenwoordigen. Ze gaven mij interessante informatie die ik kan gebruiken voor interessante items.

Gisteravond is er een einde gekomen aan het probleem ‘room mate’. Toen wij opstonden spraken wij niet meer tot elkaar, want de vorige avond – zondagavond – ging het weer goed mis. We werkten samen op onze laptop in de kamer en toen ze klaar was wilde ze slapen en moest het licht uit, terwijl ik nog niet klaar was.

Eerst wilde ik het licht niet uitdoen, maar toen ze maar bleef zeuren aan mijn hoofd, gaf ik haar wel toestemming het licht uit te doen, ondanks ik wist dat het niet goed is voor mijn ogen om in het donker op mijn laptop te werken. Toen het licht uit was, vond ze dat ik moest stoppen met typen, want door mijn getyp kon ze niet slapen. Dat deed voor mij de deur dicht en ik zei haar dat ze dan maar buiten kon slapen.

Dat wilde ze niet, dus hield ze haar mond maar dicht. Na een tijdje was ik klaar met typen, bergde mijn laptop op en deed het raam boven mijn bed dicht. Ik had dat raam reeds de hele dag open gelaten voor frisse lucht. Toen ik het dicht maakt klaagde ze en wilde dat ik het raam open liet staan, want het is ‘stuffy in the room’. Dit weigerde ik pertinent, want anders zou ik het koud krijgen in de nacht. Nou…, ik kroop dus mijn bed in – met gesloten venster – en begon weer te snurken en weer maakte ze mij steeds wakker. De volgende morgen spraken wij niet tot elkaar.

Tijdens de conferentie was het alsof alle fellow-journalisten mij schuin aankeken, want ze sprak de hele tijd over mijn gesnurk en toen wij ’s avonds in het hotel terug waren, boog de organisatie zich over het probleem. Al snikkend deed ze haar beklag tegen een van de organisatoren, die zei ook te snurken en ook laat te werken. Ze barste in tranen uit en vond dat de organisatie haar niet serieus nam.

Snikkend vertelde ze, dat ik ruw tegen haar ben en dat ze niet tegen mij op kan, omdat ik een sterke vrouw ben. Het laatste had ze goed gezien, want al de hele dag wilde ik haar een paar rake klappen verkopen. Anyhow…, de organisator gaf ons enkele opties en om het verhaal kort te maken koos ik voor de optie te verhuizen naar een prive woning, waar ook andere journalisten verblijven en waar ik een aparte kamer heb. Nu is het probleem opgelost. Ik kan zonder te worden gestoord naar hartelust snurken. Een foto van mijn nieuw verblijf plaats ik nog.